VE BİTTİ

Sen varken güzeLdi her $ey. ÖnceLikLe vardın, büyük bir yer i$gaL ediyordun hayatımda ve yüreğimde. VarLığın varLığıma ümit veriyordu ve gittin... ÜmitLerimi de beraberinde götürdün.


SakLamaya hiç gerek duymuyorum. YıkıLmadığını göstermeye çaLı$an a$ıkLardan değiLim. Çünkü yıkıLdım. ÖyLesine aLı$mı$tım ki sana, öyLe değer vermi$tim ki...


Sen yokken deği$tiğimi fark ettim. VarLığında ve yokLuğunda iki ki$i oLduğumu anLadım. VarLığında güLen ben, yokLuğunda ömründe hiç güLmemi$çesine kederLi bir yüzLe baktı aynaLara. Sonra aLı$tım gaLiba. GüLmeye yeni nedenLer buLdum.


Gittiğinde gitmenin nedenLerini aradım. Birlikte oLmamızın seni neden korkuttuğunu, gerekçeLerini anLadım. Seni ne kadar kutsaLLa$tırdığımı, sana nasıL bir dokunuLmazLık, uLa$ıLmazLık zırhını giydirdiğimi ve senin bu zırh içinde sen oLmadığını anLadım.


AsLında ben en çok kendimi anLadım. Bu bağLıLığı, zihnimde ve kaLbimde oLu$turduğum ütopyayı anLadım. YıLLarca aradığını buLamamanın o iğrenç tadıyLa yine aynı hataLarı yaparak yeni bünyeLere sarıLı$ımı anLadım.


Sen uzakLa$tıkça ben kendime yakLa$tım. Artık seni de kendimi de tanıyorum. VarLığının tamamen benim oLmasını istemiyorum artık. Çünkü ben de varLığımı emanet edemem ki bir ba$kasına!


GeLmen deği$tirmeyecek hiçbir $eyi. Çünkü senin yokLuğun benim varLığım demek. Bir tercih yapmak gerekirse ben kendimi seçtim, ruhum artık benim!!